ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ

Η ονομασία Κολομβία προέρχεται από τον Χριστόφορο Κολόμβο, πρωτοπόρο εξερευνητή της ηπείρου της Αμερικής. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον επαναστάτη τηςΒενεζουέλας Φρανσίσκο ντε Μιράντα, για να περιγράψει στο σύνολό του τον Νέο Κόσμο, αλλά ειδικότερα με αναφορά στις αποικίες και κτήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας στη νέα ήπειρο.

Η ονομασία Κολομβία υιοθετήθηκε το 1819 από τη Δημοκρατία της Κολομβίας, στην οποία υπάγονταν όλες οι περιοχές της πρότερης ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδα, δηλαδή τα σημερινά κράτη της Κολομβίας, του Παναμά, της Βενεζουέλας και τουΙσημερινοὐ. Το 1830, με τη διάλυση αυτού του κράτους και την απόσπαση του Ισημερινοὐ και της Βενεζουέλας, η ευρύτερη περιοχή της Κουντιναμάρκα παρέμεινε ως μία νέα ανεξάρτητη χώρα με την ονομασία Δημοκρατία της Νέας Γρανάδα, περιλαμβάνοντας τις περιοχές Αντιόχεια, Μπογιακά, Κάουκα, Κουντιναμάρκα και Μαγδαλένα. Το 1858 μετονομάστηκε σε Συνομοσπονδία της Γρανάδα, ενώ αργότερα το 1863 σε Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβία, πριν το σημερινό όνομα υιοθετηθεί επίσημα το 1886.

 

ΙΣΤΟΡΙΑ

Περίπου το 10.000 π.Χ. καταγράφονται ορισμένες κοινότητες θηρευτών και κυνηγών στις περιοχές της σημερινής πρωτεύουσας Μπογκοτά, και συγκεκριμένα στις τοποθεσίες Ελ Άμπρα και Τεκεντάμα. Οι κοινότητες αυτές εμπορεύονταν τόσο μεταξύ τους όσο και με πολιτισμούς που εκτείνονταν στην κοιλάδα του ποταμού Μαγδαλένα. Την πρώτη χιλιετηρίδα π.Χ., ομάδες ιθαγενών ανέπτυξαν το πολιτικό σύστημα τωνκασικάσγος, με μία διοικητική δομή πυραμίδας και ηγέτες γνωστούς με την ονομασία κασίκες. Οι πολιτισμοί της Κολομβίας με την πιο πολύπλοκη δομή διοίκησης ήταν οι Ταϊρόνας στις παράκτιες περιοχές της Καραϊβικής, και οι Μουίσκας στα υψίπεδα της σημερινής Μπογκοτά. Και οι δύο αυτές φυλές άνηκαν στη γλωσσική οικογένεια των Τσίμπτσα. Οι Μουίσκα θεωρούνται ότι είχαν ένα από τα πιο ανεπτυγμένα πολιτικά συστήματα στη Νότια Αμερική, μετά τους Ίνκας.

 

ΑΠΟΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ

Ισπανοί εξερευνητές έφτασαν στις νότιες ακτές της Καραϊβικής το 1499 με αρχηγό τον Ροδρίγο ντε Μπαστίδας. Ο Χριστόφορος Κολόμβος παρέπλευσε την Καραϊβική το 1502. Το 1508, ο Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα ξεκίνησε την κατάκτηση των περιοχών της Ουραμπά. Το 1513, ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στον Ειρηνικό ωκεανό, τον οποίο και αποκάλεσε Μαρ ντελ Σούρ (Θάλασσα του Νότου), ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους Ισπανούς για το Περού και τη Χιλή. Η ευρύτερη περιοχή κατοικούνταν από ποικίλες φυλές ιθαγενών, όπως οι Τσίμπτσα και οι Καρίμπες, τις οποίες οι Ισπανοί κατέκτησαν σταδιακά είτε με στρατιωτικές επεμβάσεις είτε με συμμαχίες. Παράλληλα, οι ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι κατακτητές, όπως η ιλαρά, η κατάκτηση και οι εθνικές εκκαθαρίσεις, προκάλεσαν μία ραγδαία εξαφάνιση των αυτόχθονων πληθυσμών. Τον 16ο αιώνα, ξεκίνησε και η εισαγωγή Αφρικανών σκλάβων στην περιοχή.

 

ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ

Μετά την κατάκτηση της Κολομβίας από τους Ισπανούς και τη μακρά περίοδο της ισπανικής αποικιοκρατίας, αρκετά επαναστατικά κινήματα εκδηλώθηκαν με στόχο την αυτοδιάθεση ή και ανεξαρτησία περιοχών της χώρας. Τα περισσότερα από αυτά κατεστάλησαν βίαια, ενώ άλλα ήταν αρκετά αδύναμα για να προκαλέσουν κάποια σημαντική αλλαγή. Το τελευταίο κίνημα ανεξαρτησίας από την Ισπανία ξεκίνησε γύρω στο 1810, μετά την χορήγηση ανεξαρτησίας στο νησί Ισπανιόλα (σήμερα μοιράζεται από την Δομινικανή Δημοκρατία και την Αϊτή) το 1804. Το γεγονός αυτό παρείχε σημαντική υποστήριξη στους μετέπειτα ηγέτες της κολομβιανής επανάστασης, δηλαδή τους Σιμόν Μπολίβαρ και Φρανσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ. Ο Μπολίβαρ έγινε στη συνέχεια, μετά τη νικηφόρα μάχη της Μπογιακά, ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Κολομβίας, ενώ ο Σανταντέρ αντιπρόεδρος. Μετά την αποχώρηση του Μπολίβαρ, ο Σανταντέρ τον διαδέχθηκε ως δεύτερος πρόεδρος της χώρας. Η επανάσταση ολοκληρώθηκε με επιτυχία το 1819, με την παραχώρηση της επικράτειας της ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδα στη νεοσύστατη Δημοκρατία της Κολομβίας, η οποία ήταν μία ένωση των σημερινών κρατών της Κολομβίας, της Βενεζουέλας και τουΕκουαδόρ. Ο Παναμάς αποτελούσε εκείνη την περίοδο αναπόσπαστο κομμάτι της κολομβιανής επικράτειας.

 

ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η χώρα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Αρχηγός κράτους και κυβερνήσεως είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Από τις 20 Ιουνίου του 2010 πρόεδρος είναι ο Χουάν Μανουέλ Σάντος και Αντιπρόεδρος ο Ανχελίνο Γκαρσόν. Το Σύνταγμα που είναι σήμερα σε ισχύ άρχισε να ισχύει στις 5 Ιουλίου του 1991 και έχει τροποποιηθεί αρκετές φορές. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

 

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ

Η επίσημη γλώσσα είναι τα Ισπανικά. Οι κάτοικοι σε ποσοστό 90% πρεσβεύουν το Ρωμαιοκαθολικό χριστιανικό δόγμα. Επίσης, υπάρχουν 161.205 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 185.891 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Οι περισσότεροι είναι μιγάδες (mestizo) σε ποσοστό 58%, το 20% είναι λευκοί, mulatto είναι το 14%, μαύροι το 4% ενώ οι υπόλοιποι είναι Αμερικανοί Ινδιάνοι. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2015 τα 75,48 χρόνια (72,34 χρόνια οι άνδρες και 78,8 οι γυναίκες)

 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η Κολομβία ανήκει στις αναπτυσσόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η οικονομία της τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς έχοντας ως κύριους άξονες τη γεωργία και την κτηνοτροφία, καθώς και τις εξαγωγές ορυκτών (κυρίως πετρέλαιο). Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας από 41,9 δισ. δολάρια που ήταν το 1991 έφτασε τα 255 δισ. δολάρια το 2001 και το κατά κεφαλή Α.Ε.Π., τα 6.300 δολάρια. Το 2001 ο πληθωρισμός άγγιζε το 7,6% και το ποσοστό ανεργίας το 17%. Τον ίδιο χρόνο η Κολομβία εμφάνιζε εξωτερικό χρέος ύψους 39 δισ. δολαρίων. Ο προϋπολογισμός του 2001 παρουσίαζε σύνολο εσόδων 24 δισ. και σύνολο εξόδων 25,6 δισ. δολάρια. Επίσημη νομισματική μονάδα της χώρας είναι το κολομβιανό πέσο (COP)

 

ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Δεν υπάρχει καμία επίσημη θρησκεία στην Κολομβία. Με βάση το Σύνταγμα της χώρας ισχύει καθεστώς θρησκευτικής ελευθερίας. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (95%) είναι ρωμαιοκαθολικοί, ενώ το υπόλοιπο 5% αποτελείται από οπαδούς διαφόρων άλλων θρησκειών με σημαντικότερους τους προτεστάντες (100.000 άτομα) και την ιουδαϊκή κοινότητα που αριθμεί 25.000 μέλη. Τέλος, πολλοί από τους ιθαγενείς και μαύρους της Αφρικής που ζουν στην Κολομβία εξακολουθούν να πιστεύουν σε διάφορες τοπικές παραδοσιακές θρησκείες (μη χριστιανικές).

 

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο λαϊκός πολιτισμός της Κολομβίας είναι πλουσιότατος και διακρίνεται σε δύο ρεύματα: το πρώτο, το οποίο επιζεί σε λίγες μόνο ομάδες Ινδιάνων, διατηρεί σχεδόν άθικτο τον πολιτισμό που αναπτύχθηκε από διάφορες ιθαγενείς ινδιάνικες φυλές στην Κολομβία πριν από την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου από τους Ευρωπαίους το 15ο αι. Ιδιαίτερα οι φυλές των Άνδεων (Τσίμπτσα, Κιμπάγια, Ταϊρόνα) έφτασαν σε υψηλό βαθμό ανάπτυξης και εκτός από τις διάφορες τεχνικές που χρησιμοποιούσαν στην αγγειοπλαστική, υφαντική, γεωργία και αλιεία, δημιούργησαν περίτεχνα έργα από χρυσό, πηλό, ξύλο και δέρμα, όπως αποδεικνύουν οι θαυμάσιες συλλογές έργων που εκτίθενται στο Μουσείο του Χρυσού και στο Εθνικό Μουσείο Αρχαιολογίας και Εθνολογίας στην Μπογκοτά. Η ανακάλυψη το 1976 μιας πόλης 6 τ. χλμ. στα όρη Σάντα Μάρτα, η οποία χτίστηκε από τους Ταϊρόνα τον 9ο αι. μ. Χ., δείχνει ότι οι φυλές των Άνδεων υπήρξαν δημιουργοί μεγάλων αρχιτεκτονικών μνημείων, αντάξιων σχεδόν με αυτά που είχαν ανεγείρει οι Αζτέκοι, οι Μάγια και οι Ίνκας. Το δεύτερο πολιτιστικό ρεύμα που σήμερα είναι κοινό σε όλη την Κολομβία αποτελεί μια σύνθεση των παλαιότερων ιθαγενών παραδόσεων με τις αφρικανικές και ευρωπαϊκές που συνέρρευσαν στη χώρα ύστερα από την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου. Σημαντικό στοιχείο του λαϊκού πολιτισμού αποτελούν τα ήθη, τα έθιμα, οι μύθοι και οι θρύλοι που διατηρούνται ακόμη στους τόπους καταγωγής τους, καθώς και οι διάφορες λαϊκές γιορτές που επιχορηγούνται από το κράτος και στοχεύουν στη διατήρηση και διάδοση της λαϊκής παράδοσης. Τέλος, αρκετά συνηθισμένο θέαμα, αν και όχι πολύ δημοφιλές, αποτελούν οι ταυρομαχίες, κατάλοιπο της ισπανικής αποικιοκρατίας.